راه اندازی مرغداری کوچک به همراه محاسبات مالی دقیق

راه اندازی مرغداری کوچک غالبا با هدف پرورش طیور بومی مثل مرغ بومی، بوقلمون بومی و ... راه اندازی میشه اما موارد کمی هم وجود داره که در یک مرغداری کوچک اقدام به پرورش مرغ گوشتی سفید می کنند که این دسته از مرغداری های گوشتی کوچک مرغ های خود را مستقیما به مردم همان روستا عرضه می کنند.

خیلی از ماها تصور می کنیم که یک مرغداری کوچک استاندارد های مورد نیاز یک مرغداری صنعتی را ندارد؛ اما واقعیت این است که حتی اگر قصد راه اندازی یک مرغداری ده متری را هم داشته باشین باید استاندارد های لازم را رعایت کنید وگرنه قطعا از کار پرورش خود بهترین نتیجه و حداکثر سود را نخواهید گرفت.

 

ممکنه این سوال به ذهنتون خطور کنه که در روستا بدون رعایت استاندارد اقدام به پرورش می کنند و تولید هم دارند اما درست به همین علت یعنی عدم رعایت استاندارد هاست که روستاییان گاها با داشتن گله ای چندصد قطعه ای بر روی آن به عنوان یک شغل حساب باز نمی کنند و درآمدشون کمتر از حالتی است که بخوان استاندارد ها رو رعایت کنند.

در زیر، به محاسبات مورد نیاز جهت راه اندازی مرغداری کوچک پرداخته شد اما خوبه بدونید که تمام اطلاعات مورد نیاز پرورش اعم از راه اندازی مرغداری، جیره نویسی، شناخت و درمان بیماری ها در دوره های فشرده ی دور روزه تیم تحقیقاتی مینی سالن که در مرکز تحقیقات و آموزش کشاورزی همدان و یا کرج برگزار میشه به صورت کاملا کاربردی آموزش داده میشه.

 

و اما مراحل  و محاسبات راه اندازی سالن مرغداری :

از مهمترین عوامل در تعیین سود دهی و یا عدم سود دهی پرورش مرغ ، محاسبات درست تجهیزات مورد نیاز پرورش مرغ در سالن مورد نظره.

طبق سرکشی ای که از سالنهای مرغداری صنعتی داشتیم علت زیان ده بودن اکثر اونها (بجز سیاستهای زیبای دولت و فضای نامناسب مدیریت بازار مرغ) قدیمی بودن سیستم مرغداریهاست.

اکثر مرغداریهای تخمگذار هنوز از سیستم قفس منبری استفاده میکنن که بسیار جاگیره و هزینه کارگری رو بالا میبره و سالنها از استاندارد بسیار کمی در امر تهویه، گرمایش و سرمایش برخوردارند.

و اما محاسبات راه اندازی مرغداری کوچک :

۱-اینلت ۳۰ سانت زیر سقف نصب میشود. و هر اینلت ۲۳۰۰ مترمکعب هوا را وارد میکند.

 

۲-پنجره هوادهی در تابستان استفاده میشود و اینلت در زمستان

۳-پنجره هوادهی در ابتدای سالن(در عرض) و مابقی عرض، اینلت نصب شود.

 

۴-در مرغ تخمگذار سرمایش مهمتر است و در مرغ گوشتی تهویه

۵-ارتفاع سالن برای مناطق گرم بالای ۳ متر و برای مناطق سرد ۲.۴ بهتر است.

۶-از تله نورگیر یا بادشکن در پشت اینلتها استفاده شود.

۷-فرمول محاسبه مقدار مترمکعب بر ساعت هوایی که نیاز داریم:

کیلوگرم کل سالن*ماکزیمم دمای منطقه به فارنهایت*۰.۰۰۰۷۵*۶۰

برای ۴۰۰ مرغ تخمگذار با حداکثر وزن ۱.۷ کیلوگرم و حداکثر دمای ۳۷درجه معادل ۱۰۰ درجه فارنهایت:       ۶۰*۰.۰۰۰۷۵*۱۰۰*۶۸۰ = ۳۰۶۰

۸-پنجره هوادهی مورد نیاز: مترمکعب هوای مورد نیاز  تقسیم بر ۳۶۰۰ و نتیجه تقسیم بر ۳ (یا ۱.۸ درصورتیکه قبل پنجره از پد سلولوزی استفاده شود)

برای سالن ۴۰۰ تایی:  ۳۰۶۰/۳۶۰۰ =۱ (تقریبا) ۱/۳=۰.۳ (تعداد پنجره هوادهی مورد نیاز با سایز ۱*۳۰) معادل ۲ پنجره هوادهی ۰.۵*۰.۱۵ در دو طرف ابتدای سالن (عرضی)

۸-هواکشها در فاصله ۵۰ سانت از کف

۹-دور هواکشها را با دیمر تنظیم میکنیم.

 

* در زمستان تهویه بر اساس ترموستات(گازهای مضر) و تهویه سیکل زمانی(هر ۵ تا ۸ دقیقه یکبار تعویض کل هوا) صورت میگیرد و در تابستان بر اساس دما

 

بهترین راه تهویه حداقلی تهویه عرضی است.یعنی هواکشها و اینلتها در عرض قرار گیرند

در تهویه انتقالی باید هوا در ۲ دقیقه تخلیه شود

در تهویه تونلی کل هوای سالن باید در ۱ دقیقه عوض شود.تهویه تونلی برای پرندگان جوان مناسب نیست بعلت خطر سرماخوردگی و افزایش هزینه سوخت

در دمای بالاتر از ۳۵ درجه  تهویه بدون پد خنک کننده میتواند حتی سالن را گرمتر کند.

سیستم خنک کننده تبخیری برای دمای بالای ۲۸ درجه است و هر هفته باید بالشتک تمیز شود و با افزایش بالای ۷۰ درصد رطوبت پمپ آبش خاموش شود و برای سن قبل از ۲۸ روزگی نباید استفاده شود.

 

۱۰-سیستم گرمایش:

       

طبق سایت دما تجهیز به ازای هر متر مکعب ۴۰ کیلوکالری  ظرفیت گرمایش در نظر گرفته شود.

 برای سالن ۲.۵*۶*۲.۷=۴۰.۵ متر مکعب یک هیتر ۱۶۰۰کیلوکالری جواب میدهد(اگر موجود باشد)

۱۱-روشنایی مرغداری کوچک:

هر ۹متر مربع یک لامپ ۶۰وات رشته ی و یا یک لامپ ٩ وات LED و یا یک لامپ ١۵ وات کم مصرف

*نحوه محاسبه تعداد لامپ مورد نیاز : مترمربع فضا(۱۵)*لوکس مورد نیاز(مثلا ۳۰) تقسیم بر ضریب k لامپ * وات لامپ (ضریب k هر لامپ ۱۰۰وات رشته ای حدود ۵ است)

یعنی برای سالن ۱۵متر مربعی با لوکس ۳۰ و لامپ ۶۰ وات : ۵*۶۰ /۱۵*۳۰ =۱.۵ لامپ

۱۲-بهتر است طول سالن ۴تا ۵ برابر عرض باشد.

۱۳- تعداد دانخوری:

برای هر مرغ بومی اصلاح نژاد شده بالغ به ۷ سانتی متر فضای دانخوری نیازمندیم.(این مقدار برای نژادهای مختلف مرغ و بسته به تخمگذار ، گوشتی و یا مادر بودن مرغ بین ۵ تا ۱۵ سانت متفاوت میباشد)لبه دانخوری باید هم سطح پشت جوجه باشد.

دانخوری سینی: این نوع دانخوری به قطر ۴۰ سانت برای ۱۰ روز اول دوره پرورش مناسب است و هر دانخوری سینی برای ۷۵ جوجه مرغ بومی کافیست.بجز روز اول هیچگاه دانخوری را بیش از نصف پر نمیکنیم.

نکته: بعد از ۱۰ روز اول بلافاصله دانخوری سینی جمع آوری نشود و تا عادت کردن جوجه ها به دانخوری جدید (به مدت چند روز) در کنار سایر دانخوریها باشد.

دانخوری سطلی دستی برای راه اندازی مرغداری: 

قطر این دانخوریها ۳۵ سانتی متر و در نتیجه محیط آن ۱۱۰ سانتی متر میباشد.بازده این دانخوری ۲۰ درصد بیشتر از سایر دانخوریها که در ادامه می آید میباشد. پس محیط آنرا با افزایش ۲۰ درصد به ۱۱۰ میشود ۱۳۲ سانتی متر

در نتیجه دانخوری سطلی برای حدود ۱۹ مرغ بومی اصلاح نژاد شده کافیست.(۱۳۲ تقسیم بر ۷=۱۸.۸۵)

دانخوری بشقابی اتوماتیک:

این دانخوریها با بشقابهای با فاصله ۷۵ سانت(مرکز به مرکز بشقابها) و ظرفیت ۵۰ مرغ برای هر دانخوری میباشند که هر بشقاب ظرفیت ۷۰ کیلوگرم را دارد.

دانخوری تراف یا ناودانی دستی:

طول این ناودانیها بین ۱ تا ۱.۵ متر میباشد(چون دو طرفشان قابل استفاده هست در نتیجه ۲متر الی ۳ متر محسوب میشوند) و در صورت ساخت دستی میتواند به هر متراژی باشد.البته دانخوریهای ناودانی دستی باید دارای پایه تنظیم ارتفاع باشند تا متناسب با سن جوجه قابل تنظیم باشد.

یک دانخوری ناودانی ۱.۵ متری (که ۳ متر فضای دانخوری در دو طرف دارد) برای حدود ۴۳ مرغ بومی اصلاح نژاد شده کافیست.

( ۳۰۰ سانتی متر تقسیم بر ۷= ۴۲.۸)

 دانخوری ناودانی (تراف) اتوماتیک یا زنجیری:

 

این دانخوری مانند دانخوری ناودانی دستی میباشد و فقط توزیع دان آن بصورت اتومات صورت میگیرد.اجزای تشکیل دهنده آن عبارتند از: ناودانی(تراف یا کانال دانخوری) ، زنجیر، پایه تراف(جهت تنظیم ارتفاع) ، زاویه ها و پایه ، هاپر (مخزن دان)

 

آبخوری:

برای هر مرغ بومی اصلاح نژاد شده بالغ به ۲.۵ سانتی متر فضای آبخوری نیازمندیم.(این مقدار برای نژادهای مختلف مرغ و بسته به تخمگذار ، گوشتی و یا مادر بودن مرغ بین۱.۳ تا ۳ سانت متفاوت میباشد).آبخوریها باید طوری تنظیم ارتفاع شوند که از روز ۱۸ به بعد کف آبخوری همسطح پشت پرنده باشد.

 آبخوری سطلی(دستی) یا کله قندی:

این آبخوری با ظرفیت ۲ تا ۴ لیتر برای سن یک روزگی ۷روزگی میباشد و هر آبخوری سطلی ۴لیتری برای ۱۰۰ جوجه مرغ کافیست.

آبخوری آویز یا  اتوماتیک سیفونی یا زنگوله ای: این آبخوریها برای سن ۷ روزگی به بعد مورد استفاده قرار میگیرند و هر آبخوری سیفونی با قطر ۵۰ سانت(محیط ۱۵۷ سانت) و با احتساب ۲۰درصد افزایش بازدهی(یعنی کلا ۱۸۸ سانت) برای  حدود ۷۵ مرغ کافیست.مخزن تامین آب این آبخوریها باید با شیب ملایم در ارتفاع قرار گیرد.

   

 برشی از آبخوری زنگوله ای

آبخوری نیپل(اتومات):

هر نیپل برای ۱۲ سر مرغ بومی کافیست.نیپلها باید در ارتفاعی نصب شوند که در روز اول گردن جوجه هنگام نوشیدن زاویه ۳۰ درجه با افق داشته باشد.بعد از روز اول تا پایان هفته اول زاویه ۶۵ درجه و بعد از هفته اول تا پایان دوره زاویه ۷۵ درجه.

سیستم آبخوری نیپل باید دارای فشارشکن باشد تا فشار آب متناسب با سن پرنده تغییر کند.

  

 

منبع مقاله: https://minisalon.ir/contents/item/150-2018-09-21-08-10-09.html

از دیگر فواید زایمان طبیعی

شاید زیاد از فواید «زایمان طبیعی» برایتان گفته ایم اما خوب است نکات دیگری را نیز از ارجحیت «زایمان طبیعی» بر سزارین بدانید. شادابی و آی کیو و نداشتن درد شکم تنها بخشی از فواید زایمان طبیعی می باشد که هر کدام را به اختصار توضیح داده ایم.

خانم‌هایی که زایمان طبیعی دارند بسیار زودتر از خانم‌های سزارینی فعالیت روزانه خود را آغاز می‌کنند و به واسطه فعالیت‌ها و ورزش‌های بعد از زایمان زودتر به تناسب اندام می‌رسند، چرا که عوارض بیهوشی و درد ناشی از بخیه‌ها و فشارهای شکمی را ندارند.

در عین حال، براحتی قادرند به نوزادشان شیر دهند و همین شیردهی موجب سوختن 500 کالری در طول شبانه روز خواهد شد.

شادابی پس از زایمان طبیعی

دردهای پس از سزارین نیز خیلی زیاد است به طوری که مادر نیاز به مسکن پیدا می‌کند در حالی که به‌صورت معمولی و طبیعی مادر هفت تا هشت ساعت قبل از زایمان طبیعی درد خواهد داشت، اما در مورد سزارین این دردها چند روز و حتی هفته‌ها ادامه می‌یابد.

سرحالی و شادابی مادر پس از زایمان طبیعی نکته بسیار مهمی است. مادری که زایمان طبیعی می‌کند، همان روز پس از زایمان براحتی می‌تواند کارهای مربوط به خود و بچه را انجام دهد، اما مادری که سزارین می‌کند چند روز باید استراحت کند.

و اما آی کیو

بر اساس بررسی‌ها در نوزادانی که به روش سزارین متولد می‌شوند، خطر ابتلا به دیابت نوع اول، ابتلا به آسم و آلرژی بیشتر از نوزادانی است که به روش زایمان طبیعی به‌دنیا می‌آیند. همچنین این باور غلط را که بچه‌های سزارینی باهوش‌ترند برای همیشه فراموش کنید.

ورزش برای این افراد ممنوع است

شاید شنیده باشید که ورزش کردن در هر حالتی خوب و مفید است اما در «دوران بارداری» در یک سری حالت های خاص نباید ورزش کرد و خوب است که «مادران بارداری» که عادت به ورزش کردن دارند این حالت ها را بشناسند و از ورزش کردن در این حالات بپرهیزند.

کسانی که جفت سرراهی دارند، کسانی که احتمال زایمان زودرس دارند و هنوز به هفته آخر نرسیده‌اند، کسانی که به علت لکه‌بینی و احتمال زایمان زودرس یا احتمال آبریزش تحت استراحت مطلق هستند، کسانی که جنین‌شان کوچک است اما آنقدر کوچک نیست که مجبور شویم آن را خارج کنیم (کاهش رشد داخل رحمی جنین)؛ همگی باید استراحت‌شان خیلی بیشتر و پیاده‌روی‌شان خیلی کمتر باشد. درست است که تحرک در روزهای بارداری زایمان را آسان‌تر می‌کند و شرایط بهتری را برای خود مادر ایجاد می‌کند، اما زیان ورزش کردن و پرتحرکی برای این افراد از سودش بیشتر است.

مدت زمان مجاز برای صبر کردن تا زایمان در نژادهای مختلف، متفاوت است. برای مثال در سیاه‌پوست‌ها این زمان 39 هفته است یعنی اگر یک سیاه‌پوست جنین خود را بیشتر از 39 هفته نگه دارد در داخل شکمش می‌میرد. متاسفانه در کشور ما نیز نمی‌توان جنین را تا 42 هفته در شکم مادر نگه داشت.

 

در غیر این صورت آب دور بچه کم می‌شود و روی بندناف فشار می‌آید یا حتی ممکن است مرگ داخل رحمی جنین اتفاق بیفتد یا ممکن است جنین مدفوع کند و این مدفوع وارد ریه‌اش شود بنابراین در مواردی که بارداری بیشتر از 39 هفته طول می‌کشد باید حتما سونوگرافی بیوفیزیکال پروفایل انجام شود.

البته در خارج از کشور روشی به‌نام آمینوسکوپی هم وجود دارد که با استفاده از آن می‌توان کیسه آب، رنگ و شفافیت آن را سنجید. به این ترتیب می‌توان فهمید که آب دور بچه با مدفوع آلوده شده است یا خیر. همچنین میزان آب دور جنین، حرکات تنفسی او و نوار قلبش هم باید بررسی شوند. اگر جواب همه این آزمایش‌ها خوب بود می‌توان اجازه ادامه به بارداری داد اما درکل بارداری بعد از 42 هفته طبیعی نیست و بهتر است زودتر ختم داده شود.

بازهم از فواید زایمان طبیعی

خیلی از «مادران باردار» به علت عدم آگاهی سزارین را انتخاب می کنند و از فواید زایمان طبیعی بی خبرند. خوب است که با بالا بردن اطلاعات دست به انتخاب معقولانه تری بزنیم. در ادامه نگاهی به یکی دیگر از فواید «زایمان طبیعی» داشته ایم.

در زایمان طبیعی به دلیل افزایش ضربان قلب و فشار خون جنین و در نتیجه افزایش خون‌رسانی به مغز نوزاد متولد شده، معمولاً آسیب مغزی ایجاد نمی‌شود، اگر چه ممکن است نقاط خونریزی کوچکی به وجود بیاید که به تدریج و خود به خود بهبود می­یابند.

اما با سزارین، خون‌رسانی مغز نوزاد کم شده و عوارض مغزی را برای او به همراه خواهد داشت. دکتر عموشاهی معتقد است علاوه بر عمل جراحی، استفاده از بیهوشی عمومی برای سزارین هم در ایجاد این مشکل نقش دارد.

شاید تعجب کنید اگر بشنوید آمار بیمارستان­های کشور، نشان می‌دهد حدود 75درصد زایمان­های سزارین، غیرضروری و انتخابی بوده است. ترس از بین رفتن سلولهای مغزی بر اثر فشار زایمان، ترس از به هم ریختگی اندام مادران و مهم‌تر از همه ترس از درد غیرقابل تحمل، موجبات این گرایش را در بین مادران جوان فراهم کرده است.

بسیاری ‌از مادران باردار تصور می­کنند که در عمل سزارین کمتر درد کشیده و زایمانی راحت­تر دارند، در صورتی که سزارین یک جراحی کامل بوده و عوارض همه اعمال جراحی از جمله درد پس از عمل، عفونت، چسبندگی و لخته شدن خون در رگ‌ها را دارد. آن طور که تحقیقات در ایران و جهان نشان می­دهد، در مقایسه زایمان طبیعی و سزارین انتخابی یا همان الکتیو، کفه ترازوی زایمان طبیعی، سنگین­تر است و سزارین انتخابی نه تنها مزیتی بر زایمان طبیعی نداشته بلکه عوارض بیشتری هم به دنبال دارد.

در ماه های آخر بارداری رانندگی نکنید

توصیه پزشکان این است که در ماه های آخر «بارداری» خود رانندگی نکنید اما برای رانندگی کردن در «دوران بارداری» بهتر است نکاتی را نیز بدانید. بعضی از موارد واقعا خطرناک است و بهتر است جدی بگیرید. در ادامه بخشی از این نکات را آورده ایم.

حتی اگر شما هیچ مشکل خاصی هم در طول دوران بارداری نداشتید، بهتر است از رانندگی کردن در سه ماهه آخر بارداری خودداری کنید. احساس خستگی و خواب آلودگی در ماه های آخر بارداری به خاطر افزایش دمای بدن یکی از دلایل توصیه به عدم رانندگی در این ماه ها است.

یکی دیگر از دلایلی که سبب می شود پزشکان، رانندگی را در سه ماهه سوم بارداری ممنوع کنند این است که قرار گرفتن پاها در یک حالت خاص سبب گرفتگی عضلانی و ورم کردن آنها می شود. بنابراین ممکن است شما ساعت ها در ترافیک بمانید و پاهای تان با ثابت ماندن دچار گرفتگی شوند و در نتیجه به راحتی نتوانید در مواقع ضروری از کلاچ و ترمز استفاده کنید و به دردسر بیفتید.

اگر به هر دلیلی مجبور به رانندگی در دوران بارداری هستید، این نکات را رعایت کنید: شب ها رانندگی نکنید. وقتی پشت چراغ قرمز یا در ترافیک گیر کردید، پاها و زانوهایتان را تکان دهید و بچرخانید.

اگر فرزند دیگری دارید و او هنگام رانندگی شما، در حال غرغر کردن ست، یا سر به سرش نگذارید یا کناری پارک کنید و بعد از حل شدن مشکل تان به رانندگی ادامه دهید. به هیچ عنوان در ده روز آخر بارداری رانندگی نکنید.

همیشه تلفن همراه تان کنارتان باشد تا بتوانید در مواقع ضروری از افراد خانواده یا اورژانس کمک بگیرید. اگر قرار است به روش سزارین زایمان کنید، یک هفته قبل از زایمان رانندگی نکنید. برای جلوگیری از کمردرد، یک بالشتک کوچک پنبه ای پشت کمرتان قرار دهید. اگر سابقه سقط جنین دارید، به هیچ عنوان رانندگی نکنید.

اگر مسیرتان طولانی است، هر نیم ساعت یک بار ماشین را نگه دارید، پیاده شوید و 5 دقیقه راه بروید و حرکات کششی انجام دهید. از صحبت کردن با تلفن همراه حتی با هندزفری و سر و کله زدن با رادیوپخش حین رانندگی خودداری کنید.

اگر کمردرد ناشی از بارداری دارید، دور رانندگی را خط بکشید. هنگام رانندگی به سمت جلو متمایل نشوید و کاملا صاف به صندلی تکیه دهید. صندلی تان را تا جایی که می توانید از فرمان ماشین دور کنید.